*ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΟΥΣ
Άρθρο γνώμης που δημοσιεύτηκε στη «Le Monde» στις 28 Ιανουαρίου 2025
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Le Monde με αρχικό τίτλο “ Κινέζικος, Ρωσικός κ Αμερικανικός ιμπεριαλισμός: Η Ευρώπη πρέπει να γίνει Ομοσπονδιακή για να αποφύγει την διάλυση”, μια ομάδα περίπου σαράντα πολιτικών, διανοουμένων και ακτιβιστών ζητά από τη Γηραιά Ήπειρο να κάνει ένα ποιοτικό άλμα απέναντι στην «αυτοκρατορική διεθνή» που σχηματίζεται μεταξύ του Κινέζικου, Ρωσικού και τώρα και Αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Η Ευρώπη πρέπει να γίνει ομοσπονδιακή για να αποφευχθεί η αποσύνθεση. Μια απροσδόκητη νέα αυτοκρατορία διαμορφώνεται στα δυτικά της Ευρώπης. Ο Ντόναλντ Τραμπ επιβεβαίωσε τη φιλοδοξία του να γίνει «αυτοκρατορικός πρόεδρος». Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι δεν θα αρνηθεί να χρησιμοποιήσει βία για την προσάρτηση της Διώρυγας του Παναμά ή της Γροιλανδίας και επανέλαβε την επιθυμία του να ενσωματώσει τον Καναδά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πιο συμβολικά, πρότεινε τη μετονομασία του Κόλπου του Μεξικού σε «Κόλπο της Αμερικής». Είναι ένα σημείο καμπής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ντόναλντ Τραμπ, πέρα από το να είναι απομονωμένες, κάνουν το πρώτο βήμα προς τη μετατροπή της ομοσπονδίας τους σε αυτοκρατορία. Την ίδια ώρα, ο Έλον Μασκ -σύμμαχός του εδώ και αρκετούς μήνες- ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο και μέλος της ομοσπονδιακής διοίκησης των ΗΠΑ, αναλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό πολιτικών θέσεων στις εσωτερικές υποθέσεις των Ευρωπαϊκών δημοκρατιών.
Υποστηρίζει επίσημα ακροδεξιά κόμματα όπως το Reform UK στο Ηνωμένο Βασίλειο (το διάδοχο του κόμματος υπέρ του Brexit του Nigel Farage), το οποίο θα ήθελε να χρηματοδοτήσει με 100 εκατομμύρια δολάρια (96 εκατομμύρια ευρώ). Το ίδιο κάνει και με το Alternative für Deutschland (AfD) στη Γερμανία, συμμετέχοντας σε μια «συζήτηση» με την αρχηγό του, Alice Weidel, στο κοινωνικό του δίκτυο X στις 9 Ιανουαρίου, για να δώσει την παγκόσμια προβολή της στα ΜΜΕ, αφού τα Γερμανικά μέσα ενημέρωσης διατηρούν μια υγειονομική ζώνη γύρω από το κόμμα της.
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτά τα κόμματα είναι ανοιχτά ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποστηρικτές του Βλαντιμίρ Πούτιν και ότι το AfD έχει μια ανησυχητική εγγύτητα με το ναζιστικό παρελθόν και ιδεολογία. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στις 6 Ιανουαρίου, ο Ντόναλντ Τραμπ επιβεβαίωσε τη συγκαταβατική στάση του απέναντι στο καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν. Και οι δύο μοιράζονται το όραμα της πολιτικής των ζωνών επιρροής ή και του ζωτικού χώρου, με τη Γροιλανδία για την πρώτη και την Ουκρανία ή τα κράτη μέλη της ΕΕ για τη δεύτερη.
Αυτό ενισχύει την τρομακτική ιδέα ότι η Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε μέγγενη. Εδώ και χρόνια, η Ευρώπη είναι στόχος ξένων προσπαθειών αποσταθεροποίησης, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών, ενορχηστρωμένων από τις νέες αυτοκρατορίες της Κίνας και της Ρωσίας.
Τώρα έρχεται μια νέα απειλή από έναν ιστορικό σύμμαχο, τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ένα πλαίσιο που έχει ήδη χαρακτηριστεί από επαναλαμβανόμενες Ρωσικές παρεμβάσεις -όπως στις Ρουμανικές εκλογές ή το σαμποτάζ των καλωδίων επικοινωνίας στη Βαλτική Θάλασσα- που αποδυναμώνουν τα δημοκρατικά μας καθεστώτα, τα συμφέροντά μας ακόμη και την εδαφική μας ακεραιότητα.
Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή περιβάλλεται από νέες αυτοκρατορίες που δεν σέβονται τους Ευρωπαίους και καθοδηγούνται από δεσποτικά και αυταρχικά άτομα που διαπνέονται από μια ακόρεστη δίψα για εξουσία και κατάκτηση. Η κοινή αντίδραση της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λαιεν και του Πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Antonio Costa, την οποία αναμέναμε καιρό, αντικατοπτρίζει έναν συγκεκριμένο αποπροσανατολισμό:
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας από τους στενότερους εταίρους μας και δεσμευόμαστε να ενισχύσουμε τον διατλαντικό δεσμό», υπενθυμίζοντας εν τω μεταξύ τις ευρωπαϊκές «θεμελιώδεις δημοκρατικές αξίες».
Θα προτιμούσαμε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να πουν «Κάνουμε την Ευρώπη Μεγάλη ξανά», γιατί τώρα είναι η ώρα για μια έντονη αντίδραση, για αποφασιστική δράση.
Είναι πιο επείγον από ποτέ να επανενωθεί η ΕΕ και όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες που επιθυμούν να το πράξουν σε μια σταθερή ομοσπονδία ικανή να εγγυηθεί τη δημοκρατία εντός της και να διατηρήσει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της απέναντι στην αυτοκρατορική διεθνή (Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες και Ρωσία ).
Αυτές οι χώρες από μόνες τους αντιπροσωπεύουν σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους και ετήσιο ΑΕΠ περίπου 48 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, περισσότερο από δυόμισι φορές περισσότερο από αυτό ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντίθετα, η ενωμένη ΕΕ έχει εμπορικό πλεόνασμα 37 δισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 16% των εισαγωγών και στο 16% των εξαγωγών.
Τι θα γίνει τώρα; Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ προχωρήσει πέρα από τα λόγια, είναι πρόθυμες οι χώρες της ΕΕ να στείλουν στρατεύματα για να υπερασπιστούν τη Γροιλανδία και τις χώρες της Βαλτικής;
Ή θα αφήσουν την Ευρώπη να κομματιαστεί, όπως έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία; Τα Ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι τίποτα μεμονωμένα και θα καταστραφούν αν παραμείνουν διχασμένα.
Αντίθετα, ενωμένοι, μπορούμε να υπερασπιστούμε αυτό που αγαπάμε περισσότερο: την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των πολιτών και των κρατών μας. Το ζήτημα δεν είναι πλέον μόνο η βελτίωση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η δημοκρατική της ενίσχυση, η εφαρμογή της αρχής της επικουρικότητας και η διασφάλιση της ευημερίας της ηπείρου μας.
Τώρα είναι επίσης θέμα διασφάλισης της επιβίωσης μας απέναντι σε αυτοκρατορίες που θα σταματήσουν να προελαύνουν μόνο αν ενωθούμε. Εάν δεν πάρουμε το δρόμο της ενότητας σήμερα, εάν δεν πάρουμε το δρόμο της ομοσπονδιακής δημοκρατίας σήμερα, κινδυνεύουμε να βυθιστούμε συλλογικά σε μια σκοτεινή εποχή, όπου νέες αυτοκρατορίες θα παίξουν με τον διχασμό μας.
Μια απρόβλεπτη περίοδος ξεκινά, που, όπως μας διδάσκει η ιστορία, μπορεί να καταλήξει πολύ άσχημα.
Πολίτες των Ευρωπαϊκών Κρατών, είναι απαραίτητο να δράσουμε τώρα, γιατί η διαδικασία οικοδόμησης μιας ομοσπονδίας, ενότητας και ευρωπαϊκής άμυνας – που είναι το μόνο αποτρεπτικό όργανο ενάντια σε αυτές τις αυτοκρατορίες – θα πάρει αναπόφευκτα χρόνο, αλλά αυτή τη φορά θα χρησιμοποιηθεί από τους αντιπάλους μας για να προωθήσουν τα σχέδιά τους.
Το παράδειγμα που επικράτησε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και αυτό που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, είναι πλέον ξεπερασμένο. Η αρχή της πραγματικότητας μας κάνει να πιστεύουμε ότι, δυστυχώς, δεν είναι πλέον ώριμη η ώρα για διεθνή συνεργασία, αλλά για σχέσεις ισχύος μεταξύ των δυνάμεων και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να λάβει υπόψη της αυτή τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα. Οι καιροί έχουν αλλάξει, το παράδειγμα έχει αλλάξει και η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει νοοτροπία. Πιασμένη στο βίτσιο, ή Ευρώπη θα είναι ενωμένη, ομοσπονδιακή ή δεν θα υπάρξει.